Onderbuik - Tine Bergen (boek 1 KJV - OPO 2)

Ik staarde hem na, mijn handen rond het tafelblad geklemd. Ik wist niet dat ik zo kon haten. Ik klampte me vast aan dat gevoel. Staarde naar de wonde aan de binnenkant van mijn arm. Dit keer, eindelijk, zouden de zaken niet gaan zoals hij dat wilde. Dit keer zou ik beslissen wat er in mijn leven gebeurde. We hadden hier niet moeten zitten. Ik had dit kunnen voorkomen. Ik had anders en beter moeten kiezen. Maar toen ik eerdere keuzes maakte, had ik geen idee dat het tot dit zou leiden, tot deze keuze. Zal ik ooit stoppen met me alleen al daarover schuldig te voelen?

Ik had beter moeten luisteren. Niet alleen naar wat er gezegd werd, maar vooral naar wat verzwegen werd. En nu zit ik hier en zwijg uit alle macht, in de hoop dat jij het dan misschien verstaat.

Ik heb dit boek gekozen puur op de cover en de achterflap. Ik ben niet gaan kijken naar de beschrijving van het boek en over wat het zou gaan. Ik heb dit boek op 2 dagen uitgelezen. Je zou denken dat dat lang is voor een boek van slechts 260 pagina's. Maar ik het boek gewoon in 2 gedeeld en eerste het eerste deel gelezen en de dag erna het volgende deel. Het boek bestaat niet uit verschillende delen hoor, maar ik had delen voor mezelf gemaakt. 

Aan de hand van de achterflap was ik nog niet veel te weten gekomen over het boek. Pas toen ik ben beginnen lezen werd het duidelijk dat het over een verdwijning van twee tieners ging. Na het lezen ben ik informatie gaan opzoeken en ik vond het volgende: 

"Onderbuik is het eerste deel van een vierluik, Het college. Het vertelt het verhaal van een seriemoordenaar die zijn handen niet graag vuil maakt. Dus zoekt hij slachtoffers, maar ook daders. Hoe doe je dat, in iemands hoofd kruipen en maken dat die doet wat geen mens hoort te doen? Hoe groot is dat 'beest' in elk van ons? Hoe gemakkelijk zijn we te manipuleren?"

Het boek is dus een deel van een vierdelig luik, wat het nog interessanter maakt. Dat wil zeggen dat er dus meerdere boeken van zijn dat al dan niet een vervolg kan zijn op het eerste deel van de reeks die ik letterlijk net heb gelezen. 

Het boek bestaat eigenlijk uit twee verhalen. Het bestaat uit witte en zwarte pagina's (met tekst, natuurlijk). De witte pagina's gaan over het onderzoek naar de verdwijning van de tieners. De zwarte pagina's daarentegen vertellen weer een ander verhaal. Wat juist dat verhaal is ga ik niet meegeven, want dat mogen jullie zelf ondervinden. 

Ik vond dat de zwarte pagina's, die wel in de minderheid zijn, een goede afwisseling gaven aan het echte verhaal van het boek. Het was geen doorsnee boek waar meestal alles mooi op elkaar vloeit. Je wordt echt van het ene verhaal naar het andere verhaal gesleurd. Dat maakte het zo fijn om dit boek te lezen. Ook vond ik het boek vlot te lezen en werd er geen moeilijk taal gebruikt. Ik wou het boek wel in één keer uitlezen, maar ik moest zo dringend naar het toilet dat ik het boek toch maar opzij heb gelegd. Inderdaad, dat zou geen excuus mogen zijn om niet verder te lezen, maar ik heb me daarna nog beziggehouden met andere vakken. 

Het verhaal zit goed ineen, vind ik. Langs de ene kant is het een beetje langdradig, maar langs de andere kant is het spannend en maakt het je nieuwsgierig. Doordat die zwarte pagina's erin voorkwamen, maakte dat je het boek verder wou lezen en dat vond ik zeer fijn. 

Jammer genoeg vond ik het einde een beetje raar en dom. Het was ook ineens een hele plottwist waardoor ik goed moest nadenken over wat net gebeurd was. 

Ik raad het boek zeker wel aan, voor de redenen die ik hierboven heb verteld. Ik ga ook zeker de 3 andere boeken aanschaffen en lezen want ik ben zeer benieuwd naar het vervolg of de volgende verhalen die Tine Bergen ons meegeeft.