The only way is UP (toneelvoorstelling 1 OPO 1 + 2)
In The only way is UP komen vier hoofdpersonages aan het woord op verschillende sleutelmomenten in hun leven: als kind, puber, jongvolwassene, dertiger, veertiger en vijftiger. Hoezeer verandert je houding tegenover bepaalde thema’s naarmate je ouder wordt? In hoeverre is de manier waarop je in het leven staat al van jongs af aan bepaald? Is er een manier om ouder worden niet langer als een eliminatie van mogelijkheden te beschouwen, maar als iets om naar uit te kijken?
Een voorstelling over alledaagse dingen, in een surreëel universum dat alles wegheeft van een langgerekte lsd-trip. Na hun felgesmaakte debuut The Great Downhill Journey of Little Tommy, laten Boris Van Severen en Jonas Vermeulen de zelfgeschreven soundtrack van deze voorstelling dit keer niet door een rockband brengen, maar door twee dj booths die live muziek én (neon-)quotes tegen elkaar op samplen.
Normaal gezien ging ik 19 maart naar een theater van Bruno Vanden Broecke. Eentje waar ik al lang op aan het wachten was, want geloof mij het is een fantastisch theater. En je denkt nu hoe ik dat kan weten natuurlijk. Ik heb die theatervoorstelling als eens een keert gezien (vorig schooljaar). Toen ik op zoek was naar een nieuwe theatervoorstelling kwam ik daar terug op uit en wou ik daar zo graag naartoe! Het theater gaat over de kolonisatie van België met Congo. Maar jammer genoeg stak het coronavirus hier een stokje voor en kon ik de theatervoorstelling niet bekijken.
Een paar dagen geleden stuurde een klasgenoot een heel interessante link door. Via die link kon je theatervoorstellingen bekijken die opgenomen waren indertijd. Ik heb een paar dagen lang over de website heen liggen scrollen op zoek naar iets interessants. Vandaag kwam ik op 'The only way is UP' uit en dat leek me wel interessant.
Ik heb altijd heel interessante, normale en relevante theaters bekeken, maar dit theater was toch een geval apart. Ik zeg niet dat het slecht was, want das was het niet. Het voelde voor mij aan alsof ik lsd had ingenomen en dan naar muziek aan het luisteren was. Het theater is goed ineen gestoken en het verhaal erachter is ook echt goed, maar door de felle neonkleuren die constant verschenen en de uitgesproken liedjes, werd het een beetje vaag.
Ik vind wel dat de spelers erin het verhaal goed hebben overgebracht en met zeer veel enthousiasme. Je zag aan hun lichaamstaal en hun uitdrukking dat ze er veel plezier in hadden en dat vond ik zeer fijn. Ook hun muzikale talenten waren interessant om te zien en te horen. Het theater varieerde met stukken muziek en zang en dat zorgde natuurlijk inderdaad voor variatie. Dat maakte het theater niet saai, maar het bleef wel vaag. Ik bleef wel heel het theater het gevoel hebben dat ik aan de drugs zat. Het was wel grappig om dat te 'ervaren'.
Ik zou dit theater wel aanraden voor diegene die wat van een beetje extra houden. Het is geen alledaags (normaal) theater dat iedereen zal bevallen. Al bij al was het verhaal en de boodschap erachter wel zeer goed.
Reacties
Een reactie posten